Adventure Zone: Εύαθλος 2003

....Η ειδική που ξεκινά από το Βρυσοχώρι, είναι ειδική με όλη τη σημασία της λέξης, καθώς είναι τεράστια για τα ελληνικά δεδομένα και σε διάρκεια και σε βαθμό δυσκολίας, τη στιγμή που είναι εκτεθειμένη σε μεγάλο υψόμετρο χωρίς καμιά δυνατότητα προσέγγισης από αυτοκίνητο. Εδώ οι αθλητές δεν θα συναντούσαν κανένα άνθρωπο ορισμένο από τη διοργάνωση, που να παίζει το ρόλο του ελέγχου εγκυρότητας αλλά και ασφάλειας. Σε δύο μόνο σημεία υπήρχαν συστήματα διάτρησης, με τα οποία οι ίδιοι οι αθλητές θα επαλήθευαν το πέρασμά τους από τη σωστή διαδρομή. Όμως ένα πυκνό δίκτυο σήμανσης της διαδρομής σε όλο το μήκος της, δεν άφηνε περιθώρια απώλειας της διαδρομής που έπρεπε να ακολουθηθεί.

Οι τέσσερις προπορευόμενοι σχημάτισαν ένα γκρουπ και κινήθηκαν μαζί σε όλο το μήκος της διαδρομής, μέχρι το ορειβατικό καταφύγιο στον αυχένα της Αστράκας, εξασφαλίζοντας αυτό που τους στέρησε ο αγώνας, την ομαδικότητα. Ένα στοιχείο που καταρχήν μοιάζει να μην έχει καμιά σημασία σ έναν αγώνα, όπου ο καθένας προσπαθεί να ξεπεράσει αντιπάλους και εαυτό, στην περίπτωση του συγκεκριμένου αγώνα απέκτησε μια ξεχωριστή σημασία. Ο κρυμμένος κίνδυνος ενός ατυχήματος είναι ίσως και ο σοβαρότερος λόγος που επιβάλλει την ομαδικότητα σε τόσο δύσκολες κι επικίνδυνες (θεωρητικά έστω) διαδρομές. Ο χαμένος πάντως της ιστορίας ήταν ο Παπαθανασόπουλος, ο οποίος αγωνίστηκε σε όλη αυτή τη διαδρομή εντελώς μόνος, χωρίς να συναντήσει μάλιστα ούτε μια φορά άνθρωπο πάνω στο βουνό.

Η πορεία από το Βρυσοχώρι προς το Πάπιγκο και τις πηγές Βοϊδομάτη στη συνέχεια, ακολουθεί συνεχώς τα ίχνη του εθνικού μονοπατιού Ο3, η σήμανση του οποίου δεν είναι ιδιαίτερα επαρκής, ακόμα και για τους πεζοπόρους που περπατούν στο βουνό. Και παρά το γεγονός δε ότι θεωρείται «εθνικό μονοπάτι», οι πεζοπόροι είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο αφού πρόκειται για μια δύσκολη και μακριά διαδρομή, άρα και όχι πολυσύχναστη. Η πυκνή βλάστηση και τα πολλά τρεχούμενα νερά αμέσως μετά το Βρυσοχώρι, δίνουν τη θέση τους αργότερα στο γυμνό αλπικό τοπίο σε υψόμετρα πάνω από τα 1500 μέτρα. Καθώς η διαδρομή φτάνει στην τοποθεσία Λούτσα Κάτσανου, η θέα ανοίγει αμφιθεατρικά στις κορυφές του βουνού, σε υψόμετρα που αγγίζουν τα 2500 μέτρα. Το πιο εντυπωσιακό και επίπονο τμήμα της ειδικής διαδρομής αλλά και του αγώνα ολόκληρου ίσως είναι το περίφημο «Πέρασμα του Καρτερού». Πρόκειται για μια πλαγιά από αποτελείται από χαλαρή σπασμένη πέτρα (σάρα), που ξεκινά από τη βάση της ορθοπλαγιάς της ομώνυμης κορυφής, σε υψόμετρο 2100 μέτρων, για να καταλήξει 350 μέτρα ψηλότερα, στην κορυφογραμμή που χωρίζει το βουνό της Γκαμήλας στη βόρεια και νότια πλευρά του.

Το γκρουπ των τεσσάρων περνώντας από τις σάρες του Καρτερού, έφτασε αδιάσπαστο στο καταφύγιο της Αστράκας, μέσα από μια διαδρομή στα αλπικά λιβάδια του βουνού και μετά ξεκίνησε τον κατήφορο προς το Μικρό Πάπιγκο. Η κούραση αλλά και η προσπάθεια κάποιων να «ξεκολλήσουν», έφερε τον Δρούγια να περνάει πρώτος από το χωριό, στις 8 περίπου ώρες μετά την εκκίνηση (4 ώρες από το Βρυσοχώρι). ....